Blogs Femke

Blog 1: slaapproblemen
Van één van onze verpleegkundige krijg ik de vraag om contact op te nemen met een nieuw gezin. Tijdens een gesprek op het consultatiebureau gaf de moeder aan dat het niet lekker met haar gaat en dat ze eigenlijk overbelast is. Ze heeft een zoontje van 2,5 jaar oud en het lukken haar en haar man niet om hem in zijn eigen bedje te laten slapen. Er is al van alles geprobeerd; beeldcoaching, Stevig Ouderschap en er zijn ook al meerdere gesprekken geweest met jeugdverpleegkundigen van het consultatiebureau. Alle tips lijken niet te werken, of maar tijdelijk. Ik bel de moeder op om kennis te maken en maak gelijk een afspraak met haar voor een huisbezoek. Als ik bij hen thuis ben, bespreken we vervolgens rustig met z’n drieën hoe de situatie tot stand is gekomen, waar ze tegenaanlopen en wat er al is geprobeerd.

Na een paar bezoeken ontstond er een vertrouwensband met moeder. Ze vertelde mij over haar achtergrond en over haar eigen opvoeding en jeugd. Daaruit kon ik afleiden dat de hechting die zij had met haar ouders een rol speelde in het kunnen ‘loslaten’ van haar eigen kind. Na een paar bezoeken en gesprekken lukte het de ouders om een nieuwe structuur te vinden die voor hen werkte. In kleine stapjes werd het bed een fijne plek voor hun zoontje en konden ze hem rustig in zijn eigen bed leggen om te slapen.

Dit is slechts 1 voorbeeld hoe de thuisbegeleiding ouders kan helpen als het niet helemaal lekker loopt thuis en er vragen zijn. Door te luisteren, de tijd te nemen en ouders bewust te maken dat opvoeding gewoon niet altijd makkelijk is en je je zorgen mag delen, kunnen wij helpen deze lichter te maken.

Lezen jullie vaker met me mee?

Groetjes, Femke

—————————————–

Blog 2: ondersteuning van ouders
Vandaag was mijn laatste dag bij een Koerdisch gezin, waar ik de afgelopen 6 maanden wekelijks kwam. Het gezin is nog niet zo lang in Nederland en de ouders waren op zoek naar hulp voor hun 2 kinderen van bijna 3 en 5 jaar oud.

Op de peuteropvang waren ze bezorgd over het jongste kind, een 3-jarige meisje. Ook de jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau zag dat het meisje zich op een ander tempo ontwikkelde, dan een gemiddeld kind van deze leeftijd. Zo praat ze bijvoorbeeld niet en is er bijna geen contact met haar te krijgen.

De vraag aan mij als thuisbegeleider was om samen met de ouders te kijken welke hulp en ondersteuning ze nodig hebben en om hen te helpen de weg te vinden in de wereld van de hulpverlening.  Het was voor de ouders moeilijk om te wennen hier in Nederland. De cultuur is heel anders en daarbij hebben ze ook een gehandicapt kind. Moeder had een trauma van de hele nare en beangstigende vlucht uit Turkije. Zij kwam alleen met de kinderen met een boot naar Nederland. Vader was hier al 1,5 jaar eerder. Tijdens de vlucht waren de kinderen slechts 3 en 1 jaar oud. Ze hebben zelfs een paar dagen in detentie gezeten op Rhodos. Het jongetje is daardoor ook nooit naar een peuterspeelzaal of dagopvang geweest. Samenspelen met andere kinderen was nieuw voor hem.

De basisschool waar hij nu zit, heeft hem een taalmaatje geven en hij krijgt extra ondersteuning om Nederlands te leren. Hij vindt het leuk op school en maakt vriendjes. Een vrijwillige organisatie heeft geregeld dat hij in de zomervakantie wekelijks terecht kon bij een steungezin om gewoon lekker te spelen (in een volgende blog vertel ik hier meer over). Het meisje gaat naar een specialistische dagopvang, waar gekeken wordt hoe zij tot volledige ontwikkeling kan komen. Daarnaast is er nu een vaste hulpverlener die voor langere tijd het gezin thuis komt ondersteunen in de opvoeding.

Doordat de begeleiding en ondersteuning voor de kinderen nu goed geregeld is, kan moeder de tijd nemen om te werken aan haar trauma én Nederlands leren, want dat wil ze heel graag.  Ook vader voelt zich gesteund en ziet de toekomst weer positief. Ik vind het geweldig dat wij in Nederland uitgebreide voorzieningen hebben om bij te dragen aan de gezondheid en geluk van een gezin met jonge kinderen.  Ik was dan ook graag de TomTom in deze zoektocht.

Groetjes, Femke

—————————————–

Blog 3: wat gaat die ontwikkeling soms hard

Laatst zette ik een schattig, roze fietsje op Marktplaats om door te verkopen. Het fietsje was te klein geworden voor mijn meiden. Gebruikt, maar kon nog prima een ronde mee…je kent het wel.

Een meneer had gereageerd voor zijn dochtertje van 5 jaar. Ze wilden graag komen kijken en een proefrondje maken. Ik heb het fietsje afgestoft en in de hal klaargezet. Op de afgesproken tijd gaat de bel en daar staat een mevrouw met twee schattige, zwartharige meisjes met net zulke zwarte, prachtige grote ogen.

Het jongste meisje duikt direct de trampoline op en springt er op los. Het oudste meisje van 5 jaar kijkt vol bewondering naar mijn bescheiden moestuintje met tomaatjes. ‘’Kijk eens mama’ zegt ze. Ik zeg tegen haar dat ze wel een tomaatje mag plukken en opeten, als het van haar moeder mag natuurlijk. Het meisje kijkt naar haar moeder en vraagt of ze er eentje mag opeten. Haar moeder kijkt haar dochter verbaasd aan en zegt; ’’maar jij lust toch helemaal geen tomaatjes?” Het meisje kijkt een beetje beteuterd naar mij en het is duidelijk dat ze zich afvraagt of dat ook bij deze tomaat het geval is. Deze zien er toch wel heel lekker uit. Ik vraag haar of ze het wil proberen. Ze plukt het tomaatje, veegt ‘m even langs haar trui en steekt hem in haar mond. Ze vind de tomaat heerlijk en wil vanavond tomaatjes eten…en morgen ook!!

Zo leuk hoe kinderen je kunnen verbazen. De sprongen die ze ineens kunnen maken ..en bijvoorbeeld ineens lusten, wat je daarvoor echt niet bij ze naar binnen kreeg. Door kinderen te laten zien waar eten vandaan komt en ze te betrekken bij het bereiden, snijden en proeven van eten, kan ervoor zorgen dat ze misschien meer willen proberen en uiteindelijk ook meer plezier gaan beleven aan gezond en gevarieerd eten.  Het proberen waard toch…Eet smakelijk!

Groetjes, Femke

—————————————–

Blog 4: Papa en mama doen soms ook niet zo lief

Soms komen er tijdens huisbezoeken zulke verrassende ideeën naar boven. Zo was ik onlangs gevraagd om te starten bij een gezin met twee kinderen. Een jongetje van 1,5 jaar oud en een meisje van 5 jaar.

De vraag ging over het slapen van het jongste kind. Hij wilde absoluut niet in zijn eigen bedje slapen en had dit, tot dan toe, ook nog nooit gedaan. De ouders vonden het moeilijk om door te zetten en een duidelijke grens aan te geven.

Gaandeweg de huisbezoeken kwam ook een vraag over het oudste kind. Het meisje van 5 met een pittig karakter. Luisteren was moeilijk voor haar. Ze ging over alles in discussie en was vaak boos.

Ik ging hierover met haar in gesprek en we stelden samen een lijstje op. ‘Wat is lief gedrag?’ Zij benoemde precies wat de ouders hadden aangegeven waar het vaak misliep. Bijvoorbeeld: Met een lieve stem praten, luisteren naar papa en mama, aan tafel blijven zitten, lief zijn voor elkaar etc.

We maakten een beloningskaart met allemaal lege vakjes. Als het meisje één van de lieve dingen had gedaan, mocht ze een mooie sticker plakken. Als de kaart vol was, volgde een beloning naar eigen keuze. In dit geval koekjes bakken met mama!

Toen ik weg wilde gaan, kwam het meisje met de verassende opmerking: “Eigenlijk moeten papa en mama ook een beloningskaart hebben”. Ik vroeg haar waarom ze dit vond en het antwoord was helder. Papa en mama doen soms ook niet zo lief. Ik zei dat dit een geweldig idee was en deed mijn jas weer uit en ben weer met haar aan tafel gaan zitten met een leeg vel papier. Ik vroeg haar wat voor dingen er op de lijst voor papa en mama moesten komen?

• Met een lieve stem praten
• Luisteren naar elkaar
• Aan tafel blijven zitten
• Lief zijn voor elkaar
• Een ECHTE knuffel geven

De ouders kunnen nu mooie krullen verdienen, want de stickers zijn voor haar.

Dit meisje bracht een prachtige opvoedrol voor haar ouders naar voren… Geef zelf het goede voorbeeld!

Ik ga in ieder geval vaker een beloningskaart opstellen voor de ouders van gezinnen waar ik werk 😉

Groetjes, Femke